پدر و مادرهای زیادی هستند که نگران شغل آینده فرزندانشان هستند. همین ها اگر بدانند که سبک و شیوه شغل یابی برای فرزندشان چیست به راحتی می توانند این روند را تسهیل کنند.
دختران همیشه کوچک و نازک نارنجی و پسران همیشه بازیگوش و بدون دغدغه نمی‌مانند و به‌زودی بزرگ می‌شوند. بچهها در کنار باورها و شیوه‌های تربیتی خانواده است که قد می‌کشند و اگر این باورها کوتاه‌نگر و سطحی باشد بچهها نمی‌توانند آنطور که باید و شاید رشد کنند و به کمال برسند.
چیزی که ما در اطرافیان بیکارمان می‌بینیم این است که همیشه از دولت و جامعه ناراضی هستند و مدام غر می‌زنند و انتظار دارند که دیگران برای آنها کاری انجام بدهند و به آنها میزی تعارف کنند و... . درحالی‌که همانطور که برنامه‌ریزی دولت برای رفع بیکاری مهم است، خانواده‌ها و خود افراد هم وظایفی دارند.
بیکاری فقط موضوعی اقتصادی نیست و داشتن شغل به افراد کمک می‌کند تا به‌خودباوری بالاتر، شادی روزافزون، امید به زندگی بالاتر، عزت نفس و زندگی فردی بهتر و... برسند. گاهی هم نیاز است تا تعریف دوباره‌ای از کار و بیکاری انجام شود تا نارضایتی کاذب ایجاد نشود. فراموش نکنیم که در جامعه امروز که افراد زیادی با مشکل بیکاری مواجه هستند، آدم‌های بسیاری هم با تکیه بر تلاش، مهارت، باور به‌تدریجی بودن موفقیت، خلاقیت‌و... موفقیت‌های شغلی خوبی به‌دست آورده‌اند و اگر جامعه نتوانسته برای آنها شغلی ایجاد کند، خود به اشتغال‌زایی دست زده‌اند.
بسیاری از افراد به این دلیل بیکار می‌مانند که سختی را در کار نمی‌پذیرند و شأن خود را بالاتر از این می‌دانند که زیر دست کسی باشند. برخی باورهای پدر و مادرها که می‌تواند به بیکاری بچهها در آینده منجر بشود را بشناسیم:
می‌خواهی دکتر بشی یا مهندس؟
چرا نمره‌ات 20نشد؟
نگرانی دائم از اینکه بچهها چیزی کم و کسر نداشته باشند و مبادا به آنها سخت بگذرد!
فقر روابط اجتماعی و مهارت‌های زندگی اجتماعی در خانواده
افراط در احساس نیاز به کلاس‌هایی چون زبان انگلیسی و عدم‌احساس نیاز به مهارت سنی بچهها
فراموشی هویت جنسیتی بچهها
کدام بچهها صاحب شغل می‌شوند؟
