آراد برای امروز، برنامه منظم و شسته رفته‌ای داشت و در صدد بود تا بخوبی مطالعه کرده و همان طور که می‌خواهد در دروسش پیش برود. همان‌طور که کتاب را ورق می‌زد، به یاد آورد که جزوه‌اش را نیاورده است. او مجبور شد تا برای برداشتن جزوه بلند شود. جزوه را نیم‌نگاهی کرد و به سوی میز مطالعه حرکت کرد. این بار پشت میز نشست و چند صفحه‌ای از درسش را خواند. وقتی می‌خواست از مطالب، خلاصه‌برداری کند، تازه متوجه شد که جامدادی‌اش را هم فراموش کرده است که بردارد. این بار با دلخوری از سهل‌انگاری خود، برای برداشتن جامدادی حرکت کرد. چند دقیقه ای طول کشید تا جامدادی را پیدا کرد؛ در همین حال، چشمش به گوشی موبایلش افتاد. پیامی برایش رسیده بود. با اینکه ساعت مطالعه بود و او به خود قول داده بود تا در ساعات مطالعه، سراغ موبایل و تلفن نرود، وسوسه شد و پیام را باز کرد. یکی از دوستان دانشجویش، احوال او را پرسیده و از روند آمادگی‌اش برای کنکور جویا شده بود. آراد همین طور که جواب پیام را می‌داد غرق در رؤیای شیرین و اما و اگرهای آن شد و وقتی به خود آمد که متوجه شد دو ساعت از وقتی را که برای مطالعه اختصاص داده بود از دست داده است.

ما معمولاً مطالب را در شرایط زمانی و مکانی خاص یاد می‌گیریم. مجموعه شرایط حاکم بر فضای یادگیری، «بافت» نام دارد. ما وقتی می‌توانیم به آسانی مطالب را بازیافت کنیم که «بافت» حاکم بر بازیابی، همان «بافت» زمان وقوع یادگیری باشد؛ مثلاً اگر قرار باشد شما نام همکلاسی‌های دوران راهنمایی خود را به یاد آورید، گردش در راهروهای مدرسه‌ای که دوره راهنمایی را در آن گذرانیده‌اید، بازیابی اسامی دوستان همکلاسی را آسان‌تر می‌سازد.